İstanbulu sabahları sevmiyorum ... Öğlenleri sıkılıyorum ondan . Akşam içimi kaplayan nefret bulutu tüm beynimi etkisi altına alıyo. Gece nin ilk saatleriyle birlikte öbür güne adım atarken İsatanbulu sevmemek için yeni nedenler üretiyorum beynimde.. Tüm benliğim ,duygularım , vücudum ,... Burda yaşamama karşı.Belki bu şehir beni içinde barındırmaktan mutlu değil ... Bende mutlu değilim . Davranışlarımız çok zıt bu şehrin insanlarıyla ozaman kendime başka şehrin kapılarını açmalıyım ... Bunu nasıl yapacağıma yapmam gereken şeyi yapmaya başladıktan sonra karar vereceğim . Şimdilik bunu bir kenara bırakıp başka çözümler düşünmem ve beklemmem gerekiyo. Bir arkadaşıma böyle aptal bir konuşma yaptıktan sonra cevap vermesini bekledim .. Gelen cevap "senin akıl hocan kim? kim ezberletiyo sana bunarı?" .. oldu .. Düşüncelerimi saçma bulan ve anlamayan insanların basit olduğunu düşünürken aslında düşüncelerimin basit olduğunu farketmediğimi söyledi bana.. Ama herkes tarafından anlaşılan şey yanlış .Bu kesin ... kendimi kimseden üstün görmüyorum . Tek anlatmak istediğim koşullar çabuk değişicektir ve bu değişen koşullarda kendimi başka insanların altında bulmamak için çabasarf ettiğim . Bu konuda acele etmeden yavaş yavaş ilerliyorum . Ve herşeyi yaparkende kendimin değil herkesin benimle birlikte mutlu olması için şükretmeleri gerektiğini anlatıyorum onlara .Elde ettikleri herşey ozaman daha kesin bir sonuca ulaşacaktır.Beni anlayan ve anlamayan ama okumak için çaba sarf eden herkes...
Mutlu Kalın ...
Şebnem...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder