Üzülmek kolay , ağlamak rahatlatıcı.Aklıma gelen gelmeyen her şeye ağlama özelliğine sahibim ama insanların yanında ağlama alışkanlığım yok sanıyodum. yanımda birisi varsa değil ağlamak üzüldüğümü bile belli etmeye utanıyorum .Yakın zamanda fark ettiğim " Barney ve arkadaşları" nın müziğinin beni üzmesi zaten oldukça garipti.
Yaşanmış ve bitmiş şuan bana çok uzak olan çocukluğumu hatırlatıp beni üzen tek şarkı olarak burda tarihe geçmesini istemiştim .. Ama insanların ortasında beni ağlatacak kadar içime dokunması ,gözlerimi doldurması ve dayanamayıp aşağıya doğru akmaya başlayan göz yaşı damlacıklarına dönüşmesi olası bir durum gibi görünmüyordu.
İçinde bulunduğum kırmızı duvarlı ,sade vitrinli mağazada çocuklara özel indirimli bilmem ne günü olması dolayısıyla duyar duymaz şarkıyı benimle ilgilenmeye çalışan satış görevlisini ve çevredeki onlarca diğer müşteriyi düşünmeden ağlamaya başladım . Satış görevlisi ne olduğunu bile anlamadan "sizi üzecek bir şey mi söyledim ?" dedi .yüzündeki hayret dolu ifadeyle. Hayır diyecek kadar konuşa bildim ve mağazanın dışına çıkıp şişmiş gözlerim ve kızarmış burnumdan utana utana yürümeye başladım .. Bütün çocukluğum sanki ben yaşamamışım gibi uzak kaldı bana. güzel çiçek kokuları arasında yaşanmış hissi veren küçüklüğümün şimdi yerini İstanbul da ki bu günlere bırakmış olması daha önce hiç bu kadar kötü görünmemişti gözüme.
Mutlu Kalın..
Şebnem
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder